8- اینکه برای دوری از هر گونه اختلاف و تفرقه در امر دین و مسایل و موضوعات آن اعم از اصول و فروع و احکام و حدود و نیز عواقب اختلاف و تفرقه و همچنین رسیدن به وحدت و یکپارچگی؛ تنها و تنها باید به کلام مقدس و کتاب خدا یعنی قرآن کریم به عنوان حبل الله تمسک و توسل جست و نه غیر آن. اگر با خدا ترسی در پی راهنمایی شدن و رستگاری می باشیم و اینکه با مسلمانی در هر دو جهان از عذاب بزرگ خدا در امان باشیم و توفیق این را بیابیم که به عنوان امت اسلام دیگر امت ها را به سوی خیر خوانده و امر به معروف و نهی از منکر نماییم، که هر کس در قیامت نتیجه ی اعمال خود را  پس از آمدن بینات الاهی و آیات سراسر حقش که برایمان از قرآن خوانده می شود در قالب جهره های سیاه یا روی های سفید خواهد دید که خداوند نسبت به جهانیان هیچ ستمی را نمی خواهد و اراده نمی کند. خدایی که هر آنچه در آسمانها و زمین است برای او است و بازگشتشان نیز به سوی او :

    « یا ایها الذین آمنوا اتقواالله حق تقاته و لا تموتن اِلا و انتم مسلمون. واعتصموا بحبل الله جمیعاً و لا تفرقوا ^ق واذکروا نعمت الله علیکم اذ کنتم اعداءٌ فألف بین قلوبکم فاصبحتم بنعمته اخواناً و کنتم علی شفا حفرة من النار فأنقذکم منها ^ق کذالک یبین الله لکم آیاته لعلکم تهتدون. ولتکن منکم امةٌ یدعون الی الخیر و یأمرون بالمعروف و ینهون عن المنکر ^ج و اولائک هم المفلحون. و لا تکونوا کالذین تفرقوا واختلفوا من بعد ما جاءهم البینات ^ج و اولائک لهم عذاب عظیم. یوم تبیض وجوهٌ و تسود وجوهٌ ^ج فاماالذین اسودت وجوههم أکفرتم بعد ایمانکم فذوقوا العذاب بما کنتم تکفرون. و اما الذین ابیضت وجوههم ففی رحمةالله ^ص هم فیها خالدون. تلک آیات الله نتلوها علیک بالحق^ق و مَاالله یرید ظلماً للعالمین. و لله ما فی السماوات و ما فی الارض^ج و الی الله ترجع الامور. ( 102- 109 آل عمران با توجه به آیات 100- 117) » .

   و اینکه ضمن تقوا و ایمان و عمل صالح باید در این راه فرمان خدا و فرستاده اش را برد که قرآن از سوی او به حق و راستی بر وی فرو فرستاده شده است اگر در پی برخورداری از نعمت و فضل الاهی هستیم:

« و من یطع الله و الرسول فأولائک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین و الشهداء و الصالحین ^ج و حسن اولائک رفیقا. ذالک الفضل من الله ^ج و کفی بالله علیما. ( 69- 70 نساء ) . و کسی که فرمان خدا و فرستاده اش را ببرد البته با کسانی که خدا به آنها لطف و عنایت کامل فرموده یعنی با پیامبران و راستگویان و شهیدان و شایستگان خواهد بود و این گروه چه نیکو رفیقانی هستند. این است فضل و بخشش خدایی که دانایی او به امور بس است. »

     که همانا رسیدن به بهشت به عنوان فضل بزرگ و دانستن اینکه خداوند وارد شدن به آن را به چه کسانی مژده و بشارت داده و لازمه اش کدام است و دعاها با چه شرایطی اجابت می شوند؛ همه و همه وابسته به دو مقوله ی ایمان و عمل صالح است و نه جز آن. که تنها خداوند یکتاست که هم اجابت کننده ی دعاهاست و هم تنها کسی که توبه پذیر از بندگانش است و در گذرنده از گناهانشان و اینکه باز تنها کسی است که با کلماتش ؛ باطل نابود و حق متحقق و استوار می گردد. و همه ی اینها بدان خاطر است که او به درون سینه ها آگاه است. اینکه هر کسی آیا از مکاران و گناهکاران است و به زبان ایمان آورده است و از هرگونه افترایی ابا ندارد، یا اینکه از مومنین و کنندگان کارهای شایسته است و از کسانی است که محبت و مودت نسبت به خویشان و خاندان پیامبر ص دارند. پس باید فقط و فقط به این کلمات مقدس که همه آیات او می باشند ایمان آورد و آنها را برای هدایت و رستگاری و شناختن و دریافتن و شناساندن حق و ... آویزه ی گوش و چراغ راه خود قرار داد: « تری الظالمین مشفقین مما کسبوا و هو واقع بهم ^ق والذین آمنوا و عملوا الصالحات فی روضات الجنات ^ص لهم ما یشاءون عند ربهم ^ج ذالک هو الفضل الکبیر. ذالک الذی یبشرالله عباده الذین آمنوا و عملوا الصالحات ^ق قل لا اسئلکم علیه اجرا الا المودة فی القربی? [1]^ق و من یقترف حسنة نزد له فیها حسنا ^ج ان الله غفور شکور. ام یقولون افتری? علی الله کذبا ^ص فإن یشإالله یختم علی قلبک ^ق و یمح الله الباطل و یحق الحق بکلماته ^ج انه علیم بذات الصدور. و هو الذی یقبل التوبة عن عباده و یعفو عن السیئات و یعلم ما تفعلون. و یستجیب الذین آمنوا و عملوا الصالحات و یزیدهم من فضله ^ج و الکافرون لهم عذاب شدید. ( 22 – 26 شورا ) » . چه آنکه برای کلمات خدا هیچ تبدیل کننده و تغییر دهنده ای نیست : « و لقد کذبت رسلٌ من قبلک فصبروا علی? ما کذبوا و اُذوا حتی? اَتاهم نصرنا ^ج و لا مبدل لکلمات الله ^ج و لقد جاءک من نبإی المرسلین. ( 34 انعام 31-39 ) . »  

    و اما باز مرتبط با بحث ایمان و عمل صالح و تاثیران مثبت آن در دو گیتی از سوی خداوند یکتا اینکه باید یادآور شد و دانست که هر کس که به دنبال ثواب و پاداش خداوندی است، باید که ایمان آورده و کارهای شایسته کند و برای رسیدن به این پاداش ناشی از دو مقوله ی ایمان و عمل صالح باید که شکیبا بود و نه شتابان : « ... و قال الذین اوتوا العلم ویلکمْ ثواب الله خیر لمن آمن و عمل صالحاً ^ج و لا یلق?ها الا الصابرون.... ( 80 قصص با توجه به آیات76-82 ) ». که البته این آیه ی کریمه مرتبط با داستان قارون است که خداوند به او گنج ها و مال بسیار داده بود اما او به جای فرمان بردن خدا و هزینه در راه او و انفاق کردن؛ از این مال برای فساد و تباهی روی زمین استفاده می کرد به نحوی که قومش حسرت مال او را می خوردند و می گفتند که ای کاش به ما هم چنین مالی داده می شد که همانا بهره ی بزرگ این است و ... بالاخره اینکه قارون به خاطر فسادش به واسطه این دارایی ها به اراده ی الاهی درون زمین قرار گرفت و به عبارتی زمین او را بلعید تا جایی که آن حسرت خورندگان پشیمان شدند و خود را به خاطر آن آرزویشان مشمول منت خدا دانستند که خشم او آنان را در بر نگرفت. خلاصه این جا روشن می شود که چرا خداوند می فرماید که پاداش او که خیلی بهتر است به شکیبایان از مومنین و کنندگان کارهای شایسته می رسد. آری زیرا برای مفسدین وقتی عذاب خدا برسد یاری برایشان نیست و بنابراین نه تنها نباید حسرت مال دیگران را خورد که مایه ی آزمایش آنان و به عنوان کالای زندگی دنیا و زیور آن است،[2] بلکه نباید به قدرت خود نیز مغرور شد که چه به واسطه ی زر باشد و چه به واسطه ی زور؛ بالاخره خداوند یکتا در این سرا و جهان حساب چنین افرادی را خواهد رسید و روشن است که آن سرا و جهان دیگر هم جای خود را دارد. جان کلام اینکه خداوند یکتا در آیه ی 83 همین سوره یعنی قصص می فرماید که او آخرت را برای کسانی که به دنبال خود برتر بینی و نیز تباهکاری روی زمین هستند قرار نداده است و بنابراین سرای دیگر فقط برای پرهیزگاران است یعنی آنانی که می پرهیزند از علو و فساد روی زمین. که نمونه ی این دو یکی فرعون بوده است که به واسطه ی قدرتش می گفته انا ربکم الاعلی و دیگری قارون که با مالش در روی زمین فساد می کرده است. که در واقع می توان به نوعی شان نزول این سوره را مرتبط با این دو فرد دانست. (والله اعلم). « تلک الدار الاخرة نجعلها للذین لا یریدون علواً فی الارض و لا فسادا ^ج والعاقبة للمتقین. (83 قصص ) . » پس باید در هر زمینه ای آیات خدا را مبنا قرار داد و نه جز آن را و تنها در پی انجام کارهای شایسته و خوب بود که خداوند یکتا برای پاداش بهتر از آن را برای عاملش قرار داده است و از سوی دیگر برای انجام هر کار بدی تنها همانند آنچه را قرار داده است که عامل بدان عمل می کند. حال اگر در پی طی کمالات می باشیم لازم است که تا آنجا که می شود حسنات را پیروی و عمل نماییم و نه جز آن را. که اعمال هر کس برای خود او می باشد: « من جاء بالحسنة فله خیر منها ^ص و من جاء بالسیئة فلا یجزی الذین عملوا السیئات الا ما کانوا یعملون. ( 84 قصص ) . » 

9- و اینکه باید همه ی مومنین فقط روی به سوی دینی که حنیف است و سرشت همه ی مردم بر اساس آن است داشته باشند. دین رافت و مهربانی و میانه روی به دور از هر گونه خشونتی. که این مهم فقط در زمان زنده بودن امکان پذیر است و نه جز آن، آن هم بر اساس ایمان و کارهای شایسته برای برخورداری از پاداش آن : « فأقم وجهک للدین حنیفا ^ج فطرت الله التی فطر الناس علیها ^ج لا تبدیل لخلق الله ^ج ذالک الدین القیم و ل?کن اکثر الناس لا یعلمون. منیبین الیه و اتقوه و اقیموا الصلاة و لا تکونوا من المشرکین. من الذین فرقوا دینهم و کانوا شیعا ^ص کل حزب بما لدیهم فرحون. ( 30-32 روم ) » . « فاقم وجهک للدین القیم من قبل ان یأتی یوم لا مرد له من الله ^ص یومئذ یصدعون. من کفر فعلیه کفره ^ص و من عمل صالحاً فلانفسهم یمهدون. لیجزی الذین آمنوا و عملوا الصالحات من فضله ^ج انه لا یحب الکافرین. ( 43- 45 روم با توجه به آیات40- 42 ). » و بدیهی است که منظور از دین حنیف و قیم؛ فقط دین اسلام است که نزد خدای یگانه است و نه هیچ دین دیگری : «  ان الدین عندالله الاسلام ^ق و مااختلف الذین اوتوا الکتاب الا من بعد ما جاءهم العلم بعیاً بینهم ^ق و من یکفر بآیات الله فان الله سریع الحساب . ( 19 آل عمران با توجه به آیات15-22 ) . » دینی که قرآن کریم به عنوان آخرین کتاب الاهی متعلق بدان است و بر حضرت محمد ص فرو فرستاده شده است و تنها برای زندگان از تمام مردم و جهانیان است. یعنی تنها کسانی که زنده اند و گوش شنوا دارند آن را اجابت می کنند و نه مردگان. چرا که آنان پس از مرگ دوباره برانگیخته می شوند و به سوی خدا باز میگردند. یعنی دیگر بازگشت کسی به سوی دنیا و این جهان نخواهد بود به نحوی که بتواند آیات خدا را بشنود و اجابت نماید : « انما یستجیب الذین یسمعون^م والموتی? یبعثهم الله ثم الیه یرجعون. (36 انعام با توجه به آیات 37- 41 ) . » 

10- اینکه باید بکوشیم که از کسانی باشیم که برای خدا به همراه سایر موجودات سجده می کنند و نه از کسانی که خداوند آنان را خوار کرده و لذا کسی نیست که گرامیشان بدارد. و از این جهت خداوند یکتا می فرماید که همیشه بین این دو گروه مومن و کافر به واسطه ی آنچه که در خصوص پروردگارشان جدال کردند؛ دشمنی است و بنابراین کفار  ضمن عذاب به دوزخ می روند و مومنین و کنندگان کارهای شایسته وارد بهشت می شوند : « ألم تر ان الله یسجد له من فی السماوات و من فی الارض و الشمس و القمر و النجوم و الجبال و الشجر و الدواب و کثیر من الناس ^ص و کثیر حق علیه العذاب ^ق و من یهن الله فما له من مکرم ^ج ان الله یفعل ما یشاء . هذان خصمان اختصموا فی ربهم ^ص فالذین کفروا قطعت لهم ثیابٌ من نار یصب من فوق رءوسهم الحمیم. یصهر به ما فی بطونهم و الجلود. و لهم مقامع من حدید. کلما ارادوا ان یخرجوا منها من غم اعیدوا فیها و ذوقوا عذاب الحریق. ان الله یدخل الذین آمنوا و عملوا الصالحات جنات تجری من تحتهاالانهار یحلون فیها من اساور من ذهب و لؤلؤا ^ص و لباسهم فیها حریر. ( 18-23 حج) » . چه آنکه همانطور که خداوند یکتا فرموده و فرموده اش درست است اینکه او در روز رستاخیز بین همه از موحد و مشرک از هر نوعش جدایی خواهد انداخت و این بدان خاطر است که او بر همه چیز گواه است . پس باید به آیاتش گوش فرا داد که او هر کس را که بخواهد راهنمایی می کند. به عبارت دیگر راهنمایی شدن به سوی راه راست و رستگاری تنها و تنها در گرو ایمان به آیات خداوندی و عمل به آنها است و نه جز آن : « و کذالک انزلناه آیات بینات و ان الله یهدی من یرید. ان الذین آمنوا و الذین هادوا و الصابئین و النصاری? و المجوس و الذین اشرکوا ان الله یفصل بینهم یوم القیامة ^ج ان الله علی کل شیءٍ شهید. (16-17 حج) . » آری علی ع را باید از گروه نخست به شمار آورد چه آنکه همانطور که در متن بر اساس مستندات تاریخی آمده است حتا ناکثین و قاسطین که رو در رویش ایستادند نیز به فضایل او اذعان داشته اند. و همینطور است مرتبط با فرزندان او تا اباصالح المهدی عج . پس شیعه ی واقعی اگر در پی این است که از سوی خدا گرامی داشته شود کسی است که از گروه اول یعنی سجده کنندگان برای خداوند و از مومنین و کنندگان کارهای شایسته باشد. چه آنکه نام نیک تنها برای نیکان که در راس آنان پس از انبیا امامانند به یادگار مانده و هر روز بر فضل الاهی بر آن افزوده می شود.

11 - اینکه باید دانست که برابر سخن خداوند یکتا؛ اگر کسی به عنوان مومن در پی این است که از عذاب دردناک او در امان و رها باشد، لازم است که بدنبال تجارتی باشد که او بدان دستور داده و طی شرایطی آن را بیان فرموده است: « هوالذی ارسل رسوله بالهدی و دین الحق لیظهره علی الدین کله و لو کره المشرکون. یا ایهاالذین آمنوا هل ادلکم علی تجارة تنجیکم من عذاب الیم. تؤمنون بالله و رسوله و تجاهدون فی سبیل الله باموالکم و انفسکم ^ج  ذالکم خیر لکم ان کنتم تعلمون. یغفر لکم ذنوبکم و یدخلکم جنات تجری من تحتهاالانهار و مساکن طیبة فی جنات عدن ^ج ذالک الفوز العظیم. و اخری تحبونها ^ص نصر من الله و فتح قریب ^ق و بشر المؤمنین. (9- 13 صف با توجه به آیات کل سوره) » . پس روشن می شود که نخست باید پشتیبان تمام دین بر حق یعنی اسلام بود و دوم اینکه تنها ایمان به خدا و فرستاده اش و کوشش به دارایی و جان در راه خداوند است که به عنوان یک تجارت سودمند، فرد مومن را از عذاب دردناک او رهایی می بخشد و گناهانش را می آمرزد و وارد بهشت اش می کند و ...0 نتیجه اینکه حال با توجه به این آیات مشخص می شود که حق در این بین با چه کسانی بوده است. آری با ائمه ی اطهار ع. چرا که این آنان بودند که از دسترنج خود به نیازمندان و ... می دادند و نه اینکه همچون معاویه از کیسه ی بیت المال ببخشند. و دیگر اینکه این ائمه ع بودند که  از جان خود آن هم به عنوان جلودار در راه حق با جان خود کوشش و تلاش می کردند تا به تمامی یاور و پشتیبان دین باشند و نه اینکه با گردآوری مردم بخواهند جان خود را حفظ کرده و برای مقام خلافت با روش های زر و زور و تزویر بکوشند. پس به پیروی از این بزرگواران یعنی ائمه ع که خود پیرو قرآن و سنت پیامبر مکرم اسلام ص بودند؛ باید که برای رسیدن به این تجارت سودمند؛ برابر کلام مقدس خداوندی به پیش رفت؛ یعنی آیات قرآن و نه جز آن.

12- و باز اینکه باید اذعان کرد که سخنان خداوند یکتا هر گز پایانی ندارد و نمی توان برای آن پایانی را متصور بود :« قل لو کان البحر مدادا لکلمات ربی لنفد البحر قبل ان تنفد کلمات ربی و لو جئنا بمثله مددا. (109 کهف) . »  

 13- و سخن پایانی اینکه: سبحان ربک رب العزة عما یصفون. و سلام علی المرسلین و الحمدلله رب العالمین. (180- 182 صافات ) .

   و باز ستایش خدای یکتا را که پروردگار جهانیان است و این لطف را شامل حال نمود تا مطالبی مرتبط با دین و برگزیدگانش از امامان که پایان این مقال مصادف با زاد روز امام موسی کاظم ع می باشد نوشته شود. انشاءالله که مفید فایده واقع شود. و پس از ستایش و سپاس خداوند یکتا از دعاهای خیر پدر و مادر و از شکیبایی همسر و فرزندانم و لطف خواهرم بابت استفاده از کتابهایش نیز ممنون می باشم. انشاءالله که همیشه به همراه سایر مومنین تندرست و بر راه راست به یاری خداوند یکتا باشند.آمین یا رب العالمین .

والسلام علیکم و رحمة الله و برکاته. 29/8/1394